Mongolen en mongoloiden

Ondanks uiterste omzichtigheid, waarschuwingen en voorzorgen is het enkele Mongolen op de zwarte markt toch gelukt om Fons te rollen van onze "pot". Een gewaarschuwde SPYR telt kennelijk voor.....nul. Het kopen van een prachtige groene zijden 'deel' voor Piet is ons duur komen te staan: ruim 200.000,- Mongoolse Tögrög. Nu geen commissarissen of Narantuul politie. We konden nog net een foto maken van de aanwezigen. Wie is en wie houdt de dief? Fons

Van ons laatste geld eten we nog even schaap in een onogelijk restaurannetje op de Zwarte Markt. 

Op weg naar de bushalte worden we gevolgd door een merkwaardige vrouw in een paarse jumpsuit met witte hoed en grote zonnebril. Zij blijft steeds in onze buurt, als wij stoppen stopt zij ook. we besluiten haar uit te dagen: steken snel over en doen alsof we opgebeld worden. Binnen een paar seconden ziet ze kans om ongemerkt vlak achter Bram te gaan staan. Dan krijgt ze in de gaten dat we haar door hebben en druipt ze af.

Terwijl Anton en Piet een veldslag leveren met de douane gaan Fons en Bram daarna op zoek naar een winkel waar we straks in een keer alle voedsel en water voor onderweg kunnen kopen (Wodka kost hier maar zo'n 4 euro per fles!). Dat lukt, niet ver van het hotel. We horen van Piet dat het overleg met de douane nog wel even gaat duren, dus Fons en Bram storten zich weer op de cultuur: ze zien schattige schoolmeisjes oefenen op zelfgemaakte muziekinstrumenten in het worstelpaleis, en bezoeken een klein museum over de geschiedenis van Ulaan Bataar.

xylofoon van schaperibben

beroemde worstelaar

Lichaamsverzorging

Anton heeft zich, na zijn enerverende avonturen op het politiebureau, ergens laten masseren. Hij deed hier nogal cryptisch over, maar vond dit ook wel iets voor mij. Zijn advies heb ik opgevolgd. Op weg naar de massage klaagde Anton over kiespijn, waarna Bram zijn professie kon uitleven en Anton op straat onderwierp aan een grondige inspectie.

straatconsult

In een apotheekje werd een desinfecterend zoutzuurhoudend spoelmiddel gekocht, dat na inname al snel door Anton op straat werd uitgespuugd.
De massagesalon was gelegen achter in een gebouw waar meerdere onduidelijke winkeltjes gevestigd waren. Anton kende de weg in dit labyrint en ging voorop, trouw gevolgd door zijn vazal Piet.
Uiteindelijk bleef er maar een deur over: mijn massagesalon. Na nog wel aangeklopt te hebben verscheen in een witte slagersjas mijn masseuse, een als vrouw herkenbare mongoolse kampioen kogelstoten. Anton duwde mij naar binnen en trok zonder verder een woord te wisselen de deur weer achter zich dicht.
De salon bestond uit twee tegen een muur aangeschoven tafels, een nog net daartussen passende kruk, een waskraan, en een kleurrijke goed functionerende hoorbare plastic waterval.
Buiten Tamara (leek me wel een passende naam voor een masseuse van dit kaliber) en mijzelf bood de salon geen bewegingsruimte meer. Onze communicatie bestond uit gebarentaal. Enigszins beduusd wat mij te wachten stond probeerde ik duidelijk te maken dat mijn schouder pijn deed. Zij belde met haar mobieltje en gaf het aan mij, en een nauwelijks verstaanbare man vroeg mij wat er met mijn schouder aan de hand was. In mijn beste medisch Engels liet ik weten dat het wel meeviel, en dat ik niet voor mijn schouder, maar voor een total-body massage kwam. Verder ging het grootste deel van het gesprek over de prijs van de massage. Hierover werden wij het eens, waarna Tamara aan het werk ging. Ze vroeg mij plaats te nemen op de kruk en begon op mijn hoofd te krabben. Hoewel haar vingers op worstenbroodjes leken voelde het aan als staalborstels. Na deze introductie mocht ik mij ontkleden en op de massagetafel plaatsnemen.
Nou, nou, ik heb het geweten: nooit ben ik in stilte zo lang mishandeld als door deze spierbundel uit Ulan Bataar. Tamara kneep en sloeg erop los dat het een lust was. Ik raakte langzaam bewusteloos, totdat ik bij mijn schouder een stekende pijn voelde, zoiets als wanneer je huid tussen een wasknijper terechtkomt.
Ik stroostte me met de gedachte dat dit allemaal bij een Mongoolse massage hoort.

Piet na behandeling met de vacuumextractor

Na afloop hielp Tamara mij gelukkig bij het afstappen van de slachtbank, waarna ik nog even mocht uitpuffen op het krukje. Ik betaalde, gaf haar (voorzichtig) een hand en maakte een zwaaiend afscheidsgebaar. Dit was het einde van onze conversatie en een professionele Mongoolse massagebeurt.
Mijn tere huidje was hier niet aan gewend. Al doende leert men.
Piet.

Ieder zijn deel.

Vanmorgen komt het goede nieuws dat de auto's in Ulan Bator zijn gearriveerd en het inklaringsproces is begonnen. Hoogste tijd om de kampeeruitrusting die in Wit Rusland is blijven hangen te vervangen.
We komen terecht in de State Department Store, een immens westers aandoend warenhuis met een prima kampeerafdeling. In no time vinden we alles wat we nodig hebben.

's Middags scheiden de wegen: Piet gaat aan zichzelf (laten) werken, de rest gaat met de bus naar de Black Market, de grootste openlucht markt van Azie. een kleurrijk geheel, maar ook berucht om z'n zakkenrollers. Opvallend is dat je overal mensen ziet zitten kaarten en schaken.

Hier kunnen we alle mogelijke gereedschap kopen, maar ook is dit een paradijs voor Anton's bontliefde: alles wat maar een harig velletje heeft hangt hier bij bosjes te koop. Van hermelijn tot wolf. Maar eerst zorgen we dat we in stijl gaan reizen: we hullen ons in traditionele mongoolse kledij, de "deel". Anton oogst hiermee overal veel applaus en opgestoken duimen.

Mongolen zijn overigens behoorlijk prettig in de omgang: op de markt valt niemand je lastig en iedereen is vriendelijk en open. Tot ze (en dat betreft alleen de mannen) dronken zijn. En zuipen doen ze. Aan het eind van de dag zie je overal wankelende groepjes en 's avonds in  het hotel kost het de nodige moeite om aan de gastvrije wodka-fles te ontsnappen. Bram.

Cultuur Mongolen

Terwijl Anton vast zit op het politie hoofdkantoor, gaan Bram, Piet en Fons met taxi naar Djengiz Khaanplein in UB (UlaanBaatar). Even knippen met je vingers en er stoppen overal Mongolen die je mee willen nemen.

Bram en Piet op Sukbataar Plain

Peloton Mongoolse Garde

Uitleggen waar je heen wilt heeft geen zin. Op het grote parlementsplein staat een peloton Khaankrijgers op ons te wachten. ECHTE  Mongoolse mannen zegt een kortgerokte Mongoolse deerne later.

In het nationaal museum blijkt dat de Mongolen al ruim 5000 jaar eerder dan Friezen,Saksen en Kelten hoogontwikkeld waren. Petroglyfen laten ons weten dat de Hunnen en Mongolen al duizenden jaren fietsen en rollators gebruiken. Was de grote Djengiz Kahn in 1220 maar tot de Nederlanden doorgedrongen. In café SilkRoad drinken we te oude ijskoude rode Spaanse wijn met Nederlands etiket. Ons laatste contact met ons verre westen?

 Het grote oude Gandan klooster met Bhudistische en Sjamaanse invloeden wordt door ons ingenomen, waarbij de gebedsmolens er flink van langs krijgen. Verrassend zijn de devote capaciteiten van Piet. Ondertussen worden we minutieus op de hoogte gehouden van de politionele acties van Anton. Hij blijkt zelfs de hoofdcommissaris in zijn zak gekregen te hebben. De dag werd besloten met Stille Nacht van André Hazes en enkele bellen Djengis Khan wodka.
Fons

Cappuccino de Sigaar

Dinsdag 29 mei Ulaan Baatar.
Piet en Anton gaan naar de expediteur om de invoerprocedure op gang te helpen. Ze zijn daar op de hoogte van de urgentie maar maken voor wat betreft de luchtvracht een hulpeloze indruk. De douane is het er niet mee eens dat er een tijdelijke invoervergunning afgegeven moet worden en dat er dus geen invoerrechten hoeven worden betaald. Ze denken dat een aantal spullen wel degelijk in Mongolie achterblijven en ze gebruiken daarvoor de sigaren en de koffie van Piet als bewijs. Hier zijn moeilijk argumenten tegen in te brengen en ze gaan er dan maar in godsnaam mee akkoord dat de koffiezakjes belast worden. Anton denkt: “Als we hier mee wegkomen, dan geef ik een rondje voor het hele expeditiebedrijf". Dan blijkt dat de container met de auto’s nog steeds aan de Russische grens staan. Daar stonden  ze vorige week vrijdag ook al. Dat is normaal zeggen ze hier. De grond zinkt ons onder de voeten weg. Alle signalen staan op rood. Hulpeloosheid, de douane doet maar wat, de douane is onvoorspelbaar, we doen onze best, er zit de gehele dag iemand van ons bij de douane om ze te bewerken. Anton heeft het allemaal al eens eerder gehoord. Dan begint Piet een lulverhaal over de importantie van deze expeditie voor de toekomst voor Mongolie. Uitwisseling van cultuur en kennis. Oude auto’s en de gehele wereld rond. Hij haalt er zelfs de voormalige President van Mongolie bij. Tenslotte overhandigt hij gewichtig de visitekaartjes met de molen en de klompen erop. Dat is het overtuigende argument . Ze zullen naar de douane gaan en de visitekaartjes laten zien. Dan moet het goedkomen. Ze zijn weer positief. Ze zeggen we bellen U wel als we wat weten. Ik denkt er het mijne van.
Anton

Op het Politiebureau van Ulan Bator

20120529 Dinsdag 4 Ulan Bator.

Na de lunch gaan we naar het hoofdkantoor van politie om nogmaals te proberen het bewijs voor de verzekering te krijgen. We worden onmiddellijk naar een verhoorkamertje geloodst. Een politieman in burger wil het naadje van de kous weten en Khulan beantwoord alle vragen. Ik zie aan de houding van de man, die net als Inspector Columbo een lange regenjas aanheeft en aanhoudt, dat hij haar niet geloofd. Dan laat ik via mijn Galaxy Note de foto’s zien van de politiemannen. Hij herkend ze onmiddellijk en begint te bellen.

Ik vraag Khulan om een formulier voor de schade te halen en ik wil een foto van Colombo. Dat wil hij niet. Hij vertelt dat hij bij de Mongoolse inlichtingen dienst in Japan gewerkt heeft en dat hij niet in beeld wil. Maar hij wil wel proberen om de rugzak te vinden. Ik kietel hem nog een beetje door te vertellen dat het oplospercentage in NL onder de 20% is, maar dat de helft van de diefstallen niet meer wordt aangegeven. Hij kan mij een groot plezier doen door nu dat verdomde formulier in te vullen.

Dan krijgt hij de soldaat aan de telefoon en begint me daar toch een partijtje kortaf te schelden tegen die man. Ik vraag aan Khula om die tekst te vertalen. Maar die weigert met een rood hoofd. Colombo onderbreekt ons en zegt: “Ik zorg er voor dat die rugzak terugkomt”. En gaat, nadat hij de vissen in het aquarium gevoerd heeft, een sigaret in het open raam roken. Hij houdt al die tijd zijn regenjas aan.

Dan komt de commisaris binnen in burger met een mooi pak aan. Hij grist het visitekaartje dat ik aan Colombo had gegeven uit zijn handen, bekijkt het even en steekt het direct in zijn binnenzak.

Binnen een half uur nadat hij de soldaat opdracht had gegeven om met zijn vriend met de pet en MET de rugzak naar het kantoor te komen, komt een politieman met mijn rugzak. Ik kan mijn ogen niet geloven en controleer of er alles nog in zit. De inhoud wordt op de tafel uitgespreid en ik moet alles indentificeren. Dan zijn ze overtuigd dat het de mijne is. Er komt een fotograaf binnen en tot mijn grote verbazing de dief met de handboeien aan. Die worden losgemaakt en hij moet achter de tafel gaan staan en de tas met inhoud aanwijzen terwijl hij gefotografeerd wordt. Dat alles in mijn bijzijn terwijl ik gewoon foto’s aan het maken ben. Dan wordt hij weer afgevoerd. Hoezo privacy van verdachten?

Zo ziet er een Mongoolse dief eruit.

Iedereen is opgetogen en nu mag ik een foto van Colombo en Khulan maken. Op mijn vraag hoe het nu met de dief en zijn vriend verder gaat zegt hij dat hij heeft aangeboden om geen strafvervolging in te stellen indien de tas onmiddellijk terug komt, maar dat hij wel wordt geregistreerd. Als hij dan weer gepakt wordt dan wacht hem een zware straf met de foto als bewijs van zijn recidive.

Khulan met Inspector Colombo, helaas zonder regenjas.

Van dit hele proces is geen letter opgeschreven en ik ben onder de indruk van de pragmatische aanpak van de Mongoolse Politie om binnen een paar uur een rugzak van een tourist te vinden in een stad met anderhalf miljoen inwoners.

Dan wordt ik ook nog gebeld door Atlanzul dat de luchtvracht vrij is gegeven en op de containerwerf staat. Het einde van een interessante dag.

Anton.

De veldwachters op onderzoek

Ik bel Willemien met de trieste mededeling. Onze hulp Diana, uit Georgie, had het al gezegd: “In de voormalige Soviet Unie zeiden ze al dat alle Mongolen dieven zijn. Ik begrijp niet wat Anton daar moet doen”.

Ik heb daar geen weerwoord op, maar neem me wel voor om beter op mijn spullen te passen. Ik instrueer Khulan dat het mij nu alleen maar gaat om het procesverbaal voor de verzekering. Ze hoeven wat mij betreft niet achter de dief aan te gaan en ik heb ook geen zin om het verhaal nog 3 keer te moeten vertellen aan steeds andere agenten, zoals dat in Nederland gaat.

Het politie buro staat aan de overkant en we zijn nog sneller buiten dan we binnen kwamen. Ze sturen wel een paar agenten naar de plek van de misdaad. Ik denk nu begint het bureaucratische geouwehoer.

Bij Mobicom hebben ze inmiddels de bevelligingsvideos afgespeeld. Daar zien we dat een man in soldatenuniform achter mijn stoel op zijn beurt staat te wachten terwijl dat helemaal niet hoeft, want we hebben immers nummertjes. Je kunt zien dat ik wegloop en de rugzak laat staan. De soldaat gaat nu de stoel zitten en er komt nu iemand anders achter hem staan. Een man met een pet. Je ziet hem heen en weer schuifelen om zo dicht mogelijk bij de zak te komen en hij kijkt herhaaldelijk om zich heen. Als wij de deur uitlopen pakt hij de zak en wandelt naar buiten.

Het bewijs is geleverd.

Er komen agenten aan en die bekijken  de video’s opnieuw. Voor mij hoeft het allemaal niet. Maar ze zien dat de soldaat direct belt met zijn nieuwe SIMkaart. En op de video buiten zien ze de man met de pet de telefoon opnemen. Het tijdstip op beide video’s is precies hetzelfde. Ze bellen misschien wel met elkaar. Dan wordt er nog een buiten video afgespeeld waarop te zien is dat ze samen aan komen lopen, elkaar een hand geven en achter elkaar de winkel binnen komen. Ze kennen elkaar!!

Het telefoonnummer is wel bekend, maar niet de naam. Een  van de agenten belt het nummer, maar de man zegt dat hij geen tijd heeft om naar het bureau te komen.  Dan belt zijn baas met een iets scherpere tekst en het vermoeden dat ze elkaar kennen. De soldaat ontkent en geeft geen krimp. Ze weten imiddels wel hoe hij heet en waar hij zit.

Ik meld me vrijwillig aan voor het arrestatieteam, maar ik mag niet mee.

Ik ga maar lunchen met Khulan.
Anton

Het onheil slaat nog eens toe!!!

’s Morgens bij het opstaan voel ik de afwezigheid van Willemien al direct.  ’s Morgens mis ik haar het meest.

Ik moet leren op mijn spullen te passen denk ik bij mezelf. Vooral die mooie rugzak uit het kerstpak.

Fons en Bram hebben Mongoolse  SIM kaarten gekocht. Ze denken dat ze met een beltegoed van 10.000 Tugrik  wel 4 weken kunnen communiceren. Volgens mij is dat wel 7 Euro. Maar het bellen is hier heel goedkoop volgens de heren. Ik wil met ondersteuning van miss Khulan van het hotel proberen nu ook een goedkope datakaart te scoren.

Het is een heel gedrang bij de desk ondanks het trekken van een nummertje. Ik zet de rugzak met de acculader naast mijn stoel. Na enige discussie blijkt dat de datakaarten van Mobicom alleen in het centrum van Ulan Bator werken.  De verkoper zegt dat de buurman misschien een betere dekking heeft. Ik loop daar met Fons en Khulan heen.  Tot mijn schrik ben ik de rugzak vergeten.  Fons loopt als een haas terug, maar moet melden dat die weg is. En bij de buurman staat hij ook niet. Dan weer terug naar Mobicom. Niets te vinden.

 Shit. Shit , Shit. Ik inventariseer snel bij mezelf wat er in zit.  De sateliettelefoon, de videocamera, de opladers voor mijn computer, de Nokia reservetelefoon met mijn NL Sim kaart. In de gauwigheid kom ik op een bedrag van 2700 Euro.

Het enige wat mijn sympatieke reisgenoten aanbieden is het schrijven van het verslag van deze dag. Het leedvermaak druipt van hun gezicht. Ik kan die gezichten niet meer zien en laat ze graag met hun culturele programma verder gaan.  Khulan en ik gaan maar naar de politie om aangifte te doen om  een bewijs voor de verzekering te halen.

Shit, shit Shit.
Anton

Dit kleine Mongooltje heeft alles zien gebeuren, maar die heeft ook niets gezegd.

Discobioritme

2012058 Maandag Ulaan Baatar

Piet en Anton zitten nog in hun Nederlandse bioritme en gaan naar de disco. Fons is het er niet mee eens en probeert ze over te halen om van dat in zijn ogen onzalige plan af te brengen. Maar alles lijkt dicht. Ze krijgen de security guard zover dat die eerst alle cafe’s in de buurt verkend of er nog wat te doen is. De enige die nog open blijkt het Witte Huis te zijn. Ze bewerken de wacht om met ze mee te gaan. Hij mag niet van de recpetioniste, maar het perspectief van gratis bier spreekt hem ook wel aan. Ze stappen door de ijskoude nacht. Het vriest nu 6 graden. In het donker is hier een desolate toestand. Slecht onderhouden gebouwen, opgebroken trottoirs en nauwelijks straatverlichting. Ze vinden het toch wel prettig dat die Security Mongool met hun meeloopt.

Ze komen terecht in een spetterend feest met een live band. Na een paar pilsjes komt onze Mongool ook los en samen met Anton springt hij de dansvloer op. Even later schuift een Nederlander bij ons aan met zijn one night stand oet Isidorushoeve. Het blijkt Martijn te zijn die hier zogenaamd bezig is met zijn afstudeerproject voor de Hogeschool voor Toerisme in Breda. Donders mooi um hier ook plat Tweents te konnen kuieren.

Tegen 3 uur kruipen ze met een tevreden gevoel in het harde bed en slapen ze als een Os. De volgende morgen blijkt Fons nauwelijks geslapen te hebben. Eigen schuld.

Reizen in vreemde landen zonder bretels

20120528 Maandag Ulaan Bator.

Bram leest het boek “Reizen in vreemde landen” van Jelle Brand Corstius. Daar staat in dat de besluitvorming over de dagelijkse zaken veel langer duurt naarmate dat het gezelschap groter wordt. We proberen dit te vermijden door Fons als reisleider te benomen en ons er verder niet mee te bemoeien. Na een uur heen en weer lopen op het vliegveld om er achter te komen dat de vlucht naar Mongolie waarschijndelijk niet gaat, valt het besluit om een tempeltoer te doen. Ik wil graag een paar bretels kopen. Via gebarentaal kom ik er achter dat zoiets “melpang “heet.

"Waar kan ik bretels kopen?"

"Wat een leuke malloot!" denkt ze zeker.

Ik teken de Koreaanse letters over en iedereen begrijpt het direct. Die Koreanen kunnen echt hun eigen schrift lezen. Ongelofelijk.

Onze vrouwelijke gids heet Ching en spreekt goed Engels. We steken de Brug van 20 km over die het vliegveld met Seoel verbindt. We treffen het want Buddah is vandaag jarig en dat is een Nationale feestdag. Er zijn veel mensen die voor 30$ een lampion gekocht hebben om er een wens aan te hangen. Deze worden ’s avonds naar de hemel gezonden. De wensen voor de doden zijn witte lampions. De geldigheidsduur van de wens is afhankelijk van de hoogte van de donatie. Ik dacht altijd dat de katholieken goed in het collecteren waren, maar de Bhoedisten kunnen er ook wat van. Overigens is 25% van de Koreanen Bhoedist en wel 45% protestant of katholiek.

Het koste enige moeite, maar dan heeft Anton de juiste houding gevonden.

Ching verteld dat de jonge mensen geen enkele belangstelling hebben voor vereniging met Noord Korea. Ze vinden de hongersnood die daar heerst wel een menselijke tragedie, maar verder is er geen binding meer. Ze zijn immers al 70 jaar gescheiden. Als ik haar vertel wat de kosten zijn van de “Wiedervereinigung”van Duitsland, zegt ze resoluut dat er dan nooit een hereniging met Noord Korea komt. Daar is Zuid Korea veel te materialistisch voor. Het gemiddelde loon ligt hier op 2000$ per maand en voor een goede baan bij de grote bedrijven moet je gestudeerd hebben. Dat zijn priveuniversiteiten en die kosten 3000$ per maand. Het grootste bedrijf van Zuid Korea is Samsung en heeft een omzet van 20% van het BNP.

Fons heeft zijn Meindl schoenen al jaren niet meer aangehad. Opeens breekt de hak van de linker schoen af. Volgens Bram gaat de andere nu ook snel. Via Chin komen we bij een schoenmaker die op het vliegveld zit. Voor 50$ wil hij ze wel repareren, maar dat kost wel enige overtuigingskracht. Fons twijfelt aan de kwaliteit, maar hij heeft geen keus, hij heeft geen andere schoenen bij zich.

Gelukkig gaat de vlucht toch, maar het vliegtuig zit boordevol met mensen die gisteravond al naar Mongolie zouden gaan. Dan heeft de vlucht nog een uur vertraging. Zo wordt het wel een lange reis.

Piet zegt dat hij aan Mongolen niets aan vindt. Het is niet duidelijk of hij Nederlandse Mongolen bedoelt of de echte. Hij gaat echter met iedere vrouw die hij tegen komt op de foto.

Het vertrek

2012-05-27 Zondag Seoul

Na een hartelijk afscheid van onze geliefden worden we door Nicky Rutgers naar Schiphol gebracht. Volgens Fons kunnen we het beste bij de ABN lounge gaan zitten wachten. We krijgen daar inderdaad een gratis glaasje water ingeschonken door een overbetaalde ongeintereseerde dame. Ze weet niet eens wat de code van de wiresless is. Ze krijgt wel 300% en een vrije dag uitgekeerd omdat het zondag is.

Er wordt een voorraadje drop ingeslagen en het Koreaanse vliegtuig vertrekt stipt op tijd. We zijn omringd door een groepje gastvrije en vriendelijk lachende stewardessen, die ons onmiddellijk aan het verstand brengen dat we niet te veel lawaai moeten maken. Er zijn 100 plaatsen vrij, er is dus kans op een ligplaats. Maar na de start blijkt dat we al te laat zijn. Veel geroutineerde Koreanen hebben hun rijtje stoelen al afgebakend met een tas en kunnen dus languit liggen. Uiteindelijk weten we ieder 2 stoelen te bemachtigen, die gecombineerd met voldoende beenruimte een redelijke nachtrust garanderen.

Bij mijn nachtelijke wandeling door het vliegtuig zie ik Piet in een mediatieve Islam houding met zijn hoofd op de rugleuning van de stoel voor hem zitten slapen. Het halve pilletje van Fons werkt.

Bij zonsopgang vliegen we over Mongolie, een grote bruine vlakte zonder enige activiteit. Even later vliegen we over Binnen-Mongolie dat in China ligt. Wat een verschil. Gestructureerde landbouwgronden trekken aan ons oog voorbij.

SPYR logo

Met Rob Brendel, de creatieve founder van de bekende drukkerij Robine in Twello, werd een logo ontworpen.
Een combi van de Mongoolse en Nederlandse vlag.
Het motto is vanaf de start (vandaag!):
     Mongolian expedition with inSPYRation.       SteggePetersYpmaRutgers.

Enorme badges zijn professioneel gemaakt door Geertje Aan de Stegge-Dokter op haar nieuwe borduurmachine.
Normale badges door de Veldwijken in Twello.
Stickers en honderden Mongoolse visitekaartjes werden gedrukt door Rob Brendel.
We zijn bewapend. De Mongolen kunnen er niet meer omheen.
Vanaf nu zal elke Mongool vechten om een SPYR op zijn deel.
     SPYR2012 komt eraan! 

Vandaag eerst nog even vliegen met Korean Air naar Seoul; morgen 28 mei door naar Ulaanbaatarrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.  Fons

Hazes en paardenmelk

Loekashenko

Andre Hazes over de steppe.

Bij de meer dan 275 zaken die in beslag genomen werden door de vazallen van Loekashenko was een Bose Wave geluidssysteem. 

Dat staat nu stellig op het nachtkastje van de president.

Hierdoor zitten we straks met vier zinloze i-pods vol met in totaal zo'n 200 uur Andre Hazes, waarbij we 's avonds bij onze tentjes het dagelijkse rantsoen gegiste paardenmelk wilden gaan genieten.

Piet heeft daarom op zich genomen alsnog een geluidssysteem Mongolie binnen te smokkelen. Onze bagage is beperkt tot een weekendtas per persoon, en daar gaat het allemaal niet in passen. Daarom zal Piet de nieuwe stereo-installatie als handbagage meenemen. Dat wordt lachen bij het inchecken.

                                                                                We hebben nu alle vier de weg op het blog                                                                                          weten te vinden. We zullen elkaar in de gaten houden!

Bram

Sigaren wegen.

Ron de Heer van Looze, die verantwoordelijk is voor vlekkeloze transport en invoer van de auto's en toebehoren in Mogolie meldt zojuist dat de container aan de Russisch-Monolische grens is gesignaleerd. En dat de onderdelen op het vliegveld in Ulan Baator zijn aangekomen. De spontane feestvreugde die bij ons ontstaat wordt meteen door hem getemperd. Volgens Ron is de douane in Mongolie er alleen maar om ons te pesten. Zo moet ieder deeltje dat we bij ons hebben gewogen worden en van een prijs worden voorzien. Zelfs de koffiezakjes en de sigaren van Piet!!!

We zijn helemaal niet van plan om ook maar iets in te voeren. Dit zijn spullen die we nodig hebben op reis en na afloop nemen we ze weer mee terug. We willen dus ook geen invoerrechten betalen. Dat wordt nog een hele toestand.

En als ik had geweten dat we de builenpest konden oplopen, dan was ik helemaal niet gegaan. Gelukkig hebben we Fons bij ons.

Anton

Ron ziet de afwikkeling vol vertrouwen tegemoet?!?

Piet krijgt praatjes

Dit is dan tevens het einde van de tot nu toe voor jouw rekening komende journalistieke exclusiviteit .P

Piet kan ook meeschrijven

Had je niet gedacht he Anton .Maar ik ben nu binnen en een grote jongen die mij eruit krijgt .Groet'n . Piet .

Mongoolse gezondheid

Voordat onze auto's door de WitRussen uitgekleed werden waren we zo'n beetje op alles voorbereid. Veel vitamines en mineralen. Tenslotte gaan we een maand leven van gefermenteerde paardenmelk, zwarte thee en oud schapenvlees. Alleen in augustus eten de Mongolen groente: te weten aardappels uit China. We hopen vurig dat de 4 medicijn-tassen en -koffers door de Witrussen met rust zijn gelaten en veilig komende dagen in Ulaanbaatar aankomen. Hopenlijk zullen we ze niet nodig hebben. Voor de zekerheid toch nog maar extra antibiotica meegenomen. Er heerst nog steeds de Middeleeuwse Builenpest in Mongolië. Deze pestbacterie (Yersinia Pestis) wordt overgedragen via vlooien van marmotten en ratten. Dat moet je dus niet oplopen, maar de ziekte is nu wel goed met vibramycine te behandelen. Ook zijn we bewapend tegen de Mongoolse tekenbeten. De Mongoolse teken kunnen de zogenaamde Fruh Sommer Meningo-Encephalitis veroorzaken; een agressieve virus infectie. We hebben ons tijdens moddertesten ervoor laten vaccineren. Uit praktisch hygiënisch oogpunt laten we onze haren extra kort knippen en zullen Bram en Fons zich ook niet meer gaan scheren. Fons

We gaan toch!!!

Het lukt Henri toch om weer een complete set ruw terreinmaterialen zoals grondankers, lierkabels, dirttracks etc. binnen een paar dagen te organiseren. De onderdelen worden overal vanuit Nederland vandaan gehaald, iedereen werkt mee.

We houden een vergadering tijdens een smakelijk diner dat door Nicky Rutgers wordt opgediend. Het blijkt dat we wel tenten en slaapzakken in Ulaan Batar kunnen huren. We zullen daar ook wel wat eten kunnen kopen. En we gaan er van uit dat de spullen tijdig zullen arriveren in Ulaan Batar. We laten ons niet door een paar corrupte Wit Russische ambtenaren uit het veld slaan. Hoewel we bij geruchte hebben vernomen dat Loekaschenko inmiddels in de splinternieuwe onderbroeken van Anton rondloopt.

Tenslotte hebben we de tickets ook al betaald, dus: WE GAAN.

De volgende morgen blijkt dat we geen koffie kunnen kopen in Mongolie. Henri haalt nog snel wat souvenirklompjes op en koopt koffie bij de AH tijdens zijn tocht met de onderdelen voor de luchtvracht naar Oldenzaal. Piet hoort dat en vindt het aantal zakjes koffie te weinig en rijdt ook nog eens van Olst naar Oldenzaal om de koffievoorraad aan te vullen. Oploskoffie per luchtpost naar Mongolie????

De auto"s mogen door, de rest niet

Na 10 dagen onderhandelen door onder andere Gia Tarugaladze lukt het ons om de auto's vrij te krijgen. We hebben van alles geprobeert om de Wit Russische douane te overtuigen dat we zonder het speciale gereedschap niet ver komen met een antieke auto. Dat we in de open lucht moeten slapen zonder onze tenten als we ergens vast zitten in de modder van Mongolie omdat ze de grondankers en de lier in beslag hebben genomen. Dat we ueberhaupt niet ver komen zonder kleding en navigatiemiddelen. Alleen het argument dat Piet erg aggressief wordt zonder zijn pilletjes helpt. De medicijnen mogen mee.

We hebben geen tijd meer om verder te onderhandelen want het is nog minimaal 15 dagen reizen met de trein voordat de container aankomt in Mongolie.

Uiteindelijk stemt de douane er mee in dat als we nieuwe spullen in de container stoppen deze wel mee mogen. Gia heeft een dag later een transport naar Brest, dus als we snel zijn om nieuwe spullen te kopen dan kan dat nog mee. Maar dit aanbod wordt afgewezen door expediteur Looze, die verantwoordelijk is voor het transport. De nieuwe spullen die we kopen worden met luchtvracht naar Mongolie gezonden. Nu moeten we 2 ladingen in Ulaan Bator invoeren.

Enfin: de auto's vertrekken weer.

Mercedes Benz 280 SE

Rolls Royce Phantom I Antonoff 1929

Een ander voer-vaartuig van Anton.

Dit is een video testje. Dit heeft niets met Mongolia te maken, hoewel sommige personen in het filmpje zich gedragen als vrolijke M....

Wit Russiche troubles

Op 22 april is de container bij de Pools - Wit Russische grens in beslag genomen door de Wit Russische douane. Normaal gesproken mogen zij een transit container niet openen want er zit een Rotterdams douane zegel op die alleen door de Mongoolse autoriteiten verbroken mag worden. Nu schijnt er een lokale wet te bestaan die de douane de mogelijkheid geeft om toch transit goederen te controleren die verboden zijn in Wit Rusland. De aanwezigheid van de Rolls Royce en de Mercedes trok hun aandacht. Toen bleek dat er op de laadbrief alleen maar de auto's stonden en niet de reserveonderdelen, gereedschappen, persoonlijke bagage en medische spullen was de controleactie gelegitimeerd en kon er met groot enthousiasme een ambtelijke procedure in werking worden gesteld. Alles werd uitgepakte en in beslag genomen.

Een voorbeeld van een overijverige Wit Russische douaneambtenaar.

Moddertest

Lammert van Keulen en Henri Kamp zijn verantwoordelijk voor de preparatie van de auto's en speciaal voor Mongolie, de voorbereiding voor de slechte wegen. Dit zal zich vooral manifesteren bij regen als er modderpoelen en rivieren ontstaan waar je alleen met 4x4 aangedreven voertuigen doorheen kunt.

Daarom hebben zij een 5 tons lier voor op de Antonoff gebouwd en deze zal op 6 april getest worden.

De Rolls wordt achteloos in de vijver bij 't Schol gereden en aan Piet Peters en Fons Ypma wordt de opdracht gegeven om hem er maar met het aangeschafte gereedschap er weer uit te trekken.

De auto's.

We gaan deze tocht maken met een 80 jaar oude Rolls Royce en een 40 jaar oude Mercedes Benz. De Rolls Royce is een Phantom I van 1926 uit Amerika die door Anton aan de Stegge voorzien is van een nieuwe carrosserie die speciaal ontworpen is voor lange afstands reizen. Hij moet dus comfortable zijn maar ook opvallen en sympatie opwekken.

Vroeger kocht men bij de automobielfabriek een "running chassis" (wielen, motor, stuur en versnellingsbak, bijeengehouden door een chassis) en ging men naar zijn eigen lokale koetsenbouwer om er een carrosserie op te zetten. Deze werden dus altijd op maat en op bestelling gemaakt. Het mooie is dat deze carrosserie er dus ook zo weer afgehaald kan worden en vervangen worden door een modernere. Het was in de begintijd van de automobielen gebruikelijk om na een paar jaar de auto te moderniseren.

Anton heeft een nieuw ontwerp gemaakt en deze zelf gebouwd en op het geheel gerestaureerde chassis van de Rolls Royce gezet en hem de Antonoff gedoopt.

De man achterop is Henry de monteur die de Antonoff onderhoudt. Hij fungeert nu als ballast.

De Mercedes is een 280 SE Cabriolet, die zeer comfortable is en betrouwbaar. Deze heeft al veel rallye kilometers achter de rug en wordt gebruik als gastenauto op onze reizen.

Fons en bram maken hun eerste ritje in de Benz.

Het Masterplan

Het oorspronkelijke plan is om van uit Wladiwostok naar het Baikalmeer te rijden dan een rondje door Mongolia en te eindigen in Irkutsk. Later zouden we weer naar het oosten richting Kamschatka rijden om dan de Beringstraat over te steken naar Alaska.

Dit plan blijkt veel te ambitieus omdat de beschikbare tijd maar beperkt is en de afstanden veel te groot. Alleen vanuit Wladiwostok naar NovoSibirsk is al 5000 kilometer.

Als blijkt de container met de auto's ook over land per spoor naar Siberie vervoerd kunnen worden wordt een plan gemaakt  om te starten van uit Irkutsk naar Ullan Baator en westwaarts dwars door Mongolie naar Novo-Sibirsk, waar de container dan zou moeten staan. Vandaar zou Anton en Willemien in een volgende etappe naar Kazachstan kunnen rijden. Het blijkt vrijwel onmogelijk om dit georganiseerd te krijgen vanwege de "Dubbel Entry Visa" die nodig zijn voor Rusland en Mongolie. Op zo'n moment ben je blij met Europa en het vrije reizen aldaar.

Uit eindelijk wordt besloten om de container met auto's naar Ullan Baator te vervoeren en vandaaruit een rondje Mongolie te doen. Een vaste route wordt niet gemaakt omdat we via nader inzicht tot de conclusie komen dat we de route moeten laten afhangen van het weer. Als het regent zijn de karresporen onbegaanbaar voor onze 2 wielers. Een buienradar is noodzakelijk.

Taakverdeling

De taken voor de voorbereiding worden toebedeeld met inachtneming van de persoonlijke competenties.

Piet Peters, als rechter en advocaat wordt benoemd tot voorzitter omdat hij het best kan praten en schrijven. Hij krijgt ook de doorslaggevende stem bij het staken der stemmen. De rest hoopt dat zij geen spijt van deze beslissing krijgen. Verder moet Piet er voor zorgen dat de in- en uitvoer van de auto's met toebehoren op tijd geregeld is. Hij is verantwoordelijk voor alle documenten en juridische procedures en aansprakelijkstellingen die we onderweg tegen zullen komen.

Fons Ypma heeft enige medische ervaring en zorgt voor het fysieke welzijn van zijn reisgenoten en alle hulpbehoevenden die we onderweg tegen komen. Of ze willen of niet. Verder is hij veruit de meest intelligente, belezene en cultureel onderlegde reiziger. Hij zal de geschiedenis, de geografie, de bevolking en de cultuur bestuderen en zijn reisgenoten daarvan op de hoogte stellen en reisdoelen indentificeren.

Bram Rutgers heeft naast zijn tandartsenpraktijk nog een bloeiende rallyeorganisatie met een focus op Malawi. Hij zal voor het ontwerp en de navigatie van de route zorgen. Dit is een interesante klus want er schijnen geen wegen te zijn buiten de hoofdstad van Mongolia.

Anton aan de Stegge heeft ervaring lange afstandreizen en heeft de Antonoff zelf gebouwd. Hij zal er voor zorgen dat de auto's goed geprepareerd zijn voor deze tocht en dat ze blijven rijden. Deze opgave wordt verzwaard omdat er nauwelijks ervaring is met het doorkruizen van Mongolia met een 2 wiel aangedreven voertuig. De meest gebruikte vervoermiddelen zijn nog steeds het paard en een 4 wiel aangedreven Rusisch busje.

Wat er aan vooraf ging.

Willemien en Anton aan de Stegge zijn bezig aan een wereldreis in hun antieke Rolls Royce uit 1926: de Antonoff. Na een aantal "Long Distance Rallyes", zoals 1997 Peking to Paris, 2001 London to Capetown en in 2003 Incatrail, 25.000km door Zuid Amerkia, hebben zij besloten om voortaan hun eigen ontdekkingsreis te organiseren.

Met de Antonoff bezochten zij reeds Nieuw Zeeland, Australie, Indonesie, Japan en Oost Europa. Op de route ligt ook Siberie en Mongolie. Willemien vind het daar te koud en te eenzaam en daarom gaat Anton nu met een paar lokale vrienden naar Mongolie.

Piet Peters, advocaat uit Olst, Fons Ypma, urolog uit Deventer en Bram Rutgers, tandarts uit Gorssel gaan nu mee. Lammert van Keulen zou oorspronkelijk ook mee gaan, maar die moet helaas afhaken vanwege persoonlijke omstandigheden. Lammert is intensief bij de voorbereiding betrokken.

Introductie

Dit is de website waar het reisverhaal van de inSPYRation Expedition to Mongolia wordt gepubliceerd. De expeditie wordt ondernomen door Anton aan de Stegge, Piet Peters, Fons Ypma en Bram Rutgers.