Op het Politiebureau van Ulan Bator

20120529 Dinsdag 4 Ulan Bator.

Na de lunch gaan we naar het hoofdkantoor van politie om nogmaals te proberen het bewijs voor de verzekering te krijgen. We worden onmiddellijk naar een verhoorkamertje geloodst. Een politieman in burger wil het naadje van de kous weten en Khulan beantwoord alle vragen. Ik zie aan de houding van de man, die net als Inspector Columbo een lange regenjas aanheeft en aanhoudt, dat hij haar niet geloofd. Dan laat ik via mijn Galaxy Note de foto’s zien van de politiemannen. Hij herkend ze onmiddellijk en begint te bellen.

Ik vraag Khulan om een formulier voor de schade te halen en ik wil een foto van Colombo. Dat wil hij niet. Hij vertelt dat hij bij de Mongoolse inlichtingen dienst in Japan gewerkt heeft en dat hij niet in beeld wil. Maar hij wil wel proberen om de rugzak te vinden. Ik kietel hem nog een beetje door te vertellen dat het oplospercentage in NL onder de 20% is, maar dat de helft van de diefstallen niet meer wordt aangegeven. Hij kan mij een groot plezier doen door nu dat verdomde formulier in te vullen.

Dan krijgt hij de soldaat aan de telefoon en begint me daar toch een partijtje kortaf te schelden tegen die man. Ik vraag aan Khula om die tekst te vertalen. Maar die weigert met een rood hoofd. Colombo onderbreekt ons en zegt: “Ik zorg er voor dat die rugzak terugkomt”. En gaat, nadat hij de vissen in het aquarium gevoerd heeft, een sigaret in het open raam roken. Hij houdt al die tijd zijn regenjas aan.

Dan komt de commisaris binnen in burger met een mooi pak aan. Hij grist het visitekaartje dat ik aan Colombo had gegeven uit zijn handen, bekijkt het even en steekt het direct in zijn binnenzak.

Binnen een half uur nadat hij de soldaat opdracht had gegeven om met zijn vriend met de pet en MET de rugzak naar het kantoor te komen, komt een politieman met mijn rugzak. Ik kan mijn ogen niet geloven en controleer of er alles nog in zit. De inhoud wordt op de tafel uitgespreid en ik moet alles indentificeren. Dan zijn ze overtuigd dat het de mijne is. Er komt een fotograaf binnen en tot mijn grote verbazing de dief met de handboeien aan. Die worden losgemaakt en hij moet achter de tafel gaan staan en de tas met inhoud aanwijzen terwijl hij gefotografeerd wordt. Dat alles in mijn bijzijn terwijl ik gewoon foto’s aan het maken ben. Dan wordt hij weer afgevoerd. Hoezo privacy van verdachten?

Zo ziet er een Mongoolse dief eruit.

Iedereen is opgetogen en nu mag ik een foto van Colombo en Khulan maken. Op mijn vraag hoe het nu met de dief en zijn vriend verder gaat zegt hij dat hij heeft aangeboden om geen strafvervolging in te stellen indien de tas onmiddellijk terug komt, maar dat hij wel wordt geregistreerd. Als hij dan weer gepakt wordt dan wacht hem een zware straf met de foto als bewijs van zijn recidive.

Khulan met Inspector Colombo, helaas zonder regenjas.

Van dit hele proces is geen letter opgeschreven en ik ben onder de indruk van de pragmatische aanpak van de Mongoolse Politie om binnen een paar uur een rugzak van een tourist te vinden in een stad met anderhalf miljoen inwoners.

Dan wordt ik ook nog gebeld door Atlanzul dat de luchtvracht vrij is gegeven en op de containerwerf staat. Het einde van een interessante dag.

Anton.