Het onheil slaat nog eens toe!!!

’s Morgens bij het opstaan voel ik de afwezigheid van Willemien al direct.  ’s Morgens mis ik haar het meest.

Ik moet leren op mijn spullen te passen denk ik bij mezelf. Vooral die mooie rugzak uit het kerstpak.

Fons en Bram hebben Mongoolse  SIM kaarten gekocht. Ze denken dat ze met een beltegoed van 10.000 Tugrik  wel 4 weken kunnen communiceren. Volgens mij is dat wel 7 Euro. Maar het bellen is hier heel goedkoop volgens de heren. Ik wil met ondersteuning van miss Khulan van het hotel proberen nu ook een goedkope datakaart te scoren.

Het is een heel gedrang bij de desk ondanks het trekken van een nummertje. Ik zet de rugzak met de acculader naast mijn stoel. Na enige discussie blijkt dat de datakaarten van Mobicom alleen in het centrum van Ulan Bator werken.  De verkoper zegt dat de buurman misschien een betere dekking heeft. Ik loop daar met Fons en Khulan heen.  Tot mijn schrik ben ik de rugzak vergeten.  Fons loopt als een haas terug, maar moet melden dat die weg is. En bij de buurman staat hij ook niet. Dan weer terug naar Mobicom. Niets te vinden.

 Shit. Shit , Shit. Ik inventariseer snel bij mezelf wat er in zit.  De sateliettelefoon, de videocamera, de opladers voor mijn computer, de Nokia reservetelefoon met mijn NL Sim kaart. In de gauwigheid kom ik op een bedrag van 2700 Euro.

Het enige wat mijn sympatieke reisgenoten aanbieden is het schrijven van het verslag van deze dag. Het leedvermaak druipt van hun gezicht. Ik kan die gezichten niet meer zien en laat ze graag met hun culturele programma verder gaan.  Khulan en ik gaan maar naar de politie om aangifte te doen om  een bewijs voor de verzekering te halen.

Shit, shit Shit.
Anton

Dit kleine Mongooltje heeft alles zien gebeuren, maar die heeft ook niets gezegd.