Cappuccino de Sigaar

Dinsdag 29 mei Ulaan Baatar.
Piet en Anton gaan naar de expediteur om de invoerprocedure op gang te helpen. Ze zijn daar op de hoogte van de urgentie maar maken voor wat betreft de luchtvracht een hulpeloze indruk. De douane is het er niet mee eens dat er een tijdelijke invoervergunning afgegeven moet worden en dat er dus geen invoerrechten hoeven worden betaald. Ze denken dat een aantal spullen wel degelijk in Mongolie achterblijven en ze gebruiken daarvoor de sigaren en de koffie van Piet als bewijs. Hier zijn moeilijk argumenten tegen in te brengen en ze gaan er dan maar in godsnaam mee akkoord dat de koffiezakjes belast worden. Anton denkt: “Als we hier mee wegkomen, dan geef ik een rondje voor het hele expeditiebedrijf". Dan blijkt dat de container met de auto’s nog steeds aan de Russische grens staan. Daar stonden  ze vorige week vrijdag ook al. Dat is normaal zeggen ze hier. De grond zinkt ons onder de voeten weg. Alle signalen staan op rood. Hulpeloosheid, de douane doet maar wat, de douane is onvoorspelbaar, we doen onze best, er zit de gehele dag iemand van ons bij de douane om ze te bewerken. Anton heeft het allemaal al eens eerder gehoord. Dan begint Piet een lulverhaal over de importantie van deze expeditie voor de toekomst voor Mongolie. Uitwisseling van cultuur en kennis. Oude auto’s en de gehele wereld rond. Hij haalt er zelfs de voormalige President van Mongolie bij. Tenslotte overhandigt hij gewichtig de visitekaartjes met de molen en de klompen erop. Dat is het overtuigende argument . Ze zullen naar de douane gaan en de visitekaartjes laten zien. Dan moet het goedkomen. Ze zijn weer positief. Ze zeggen we bellen U wel als we wat weten. Ik denkt er het mijne van.
Anton