De finale van de worstelpartij

20120530 Donderdag UB 3

Met de brief van de consul in de handen rennen we naar het Ministerie van Financien, afdeling “General Customs”. Dit gebouw is nog hoger. Ik weet uit doorgaans betrouwbare bron, dat als deze brief door een ondergeschikte toevallig bij de juist persoon op de hoogste verdieping belant, dat het varkentje gewassen is. Maar in geen geval mogen we hem zelf op dat bureau leggen. Volgens mij begrijpen de Bloemetjes dat maar al te goed.

Het "General Customs"gebouw.

Ze beginnen bij de receptie, dan naar de informatiebalie, dan naar de 2^e verdieping, dan naar de 3^e. Het gaat goed denken we,  maar krijgen niemand die de brief omhoog durft te brengen. Naarmate we hoger komen, gaat het moeizamer. We moeten weer terug naar de 2^e en dan weer omhoog. Het geeft mij een hoog “kastje naar de muur”gevoel. Dan komt de definitieve uitspraak: We moeten terug naar de receptie om de brief in het Mongools te laten vertalen, door een officiële vertaler. Dit kan dagen duren, werd er meteen bijgezegd. 
Ik geef het op en begin met Atlanzul te praten over het toch maar betalen van de borgsom.
Ze glimlacht een beetje zo van dat heb ik je vanmorgen toch al gezegd.

Maar Zonnebloempje gaat er nu vol tegen aan. Via via weet ze achter de naam te komen en we stuiven naar de hoogste verdieping. Ik loop achter aan en zie een elegant geklede vrouw  van meer dan middelbare leeftijd naar de uitgang komen,  ze ziet ons aankomen en schiet in een splitsecond weg.

Haar secretaresse zegt dat ze al naar huis is, maar aan haar zenuwachtig heen- en weer schietende ogen zie ik dat ze liegt dat ze barst. Officieel een verzoek indienen is het motto. Ze neemt niet eens een officiële brief van de Nederlandse Ambassade aan. Hoe durft ze!!!!

In de taxi geef ik opdracht aan Landbridge om de waarborgsom maar te storten. Nu weigeren zij. Het is veel geld. Dat hebben ze nodig voor de bedrijfsvoering. Ze verliezen rente en nog meer gelamenteer.

De krakkemikige kraan op de containerterminal van de Trans Mogolian Railway.

Piet is ondertussen aan het bellen met Ron de Heer van Looze. Hij krijgt hem zover dat die de borgsom garandeert, nadat ik heb gezegd dat we er echt wel voor zorgen we de auto’s weer mee terug nemen naar Nederland. Dat wil ik wel garanderen. Hij gaat bellen.

Zonnebloempje heeft ook bereikt dat we de container mogen gaan inspecteren. Dat gaan we nu maar doen.

Piet probeert zelf de Wit Russische zegel los te maken hoewel dat helemaal niet mag. Met een zware betonschaar komt een Mongool te hulp.

Het lijkt wel of Piet een beetje geirriteerd is door de worsteling met de douane.

De Wit Russen zijn goed in verzegelen, maar nog beter in het losbreken.

De auto’s zitten vol stof en er zit bijna niets meer in. Maar de medicijnen zijn er allemaal nog en het lijkt erop dat ze de onderdelen in de kistjes onder de vloer niet hebben gevonden.

En ze hebben de auto's goed vastgezet.

Dan moet de container weer dicht en hij wordt weer verzegeld.

Piet beraamt een plan met Atlanzul om vannacht in het donker de auto’s gewoon van het terrein af te rijden. Dan doe ik mee zegt ze dapper.

Dan blijkt dat het morgen Moeder en Kinddag is en dan is het weekend. We kunnen op onze kop gaan staan maar de onderhandelingen liggen tot maandag plat. Piet en ik besluiten om ons maar te gaan bezatten in Cafe Amsterdam.