De worstelwedstrijd met de douane

20120530 Donderdag UlanBator

Bij het ontbijt horen we tot onze grote schrik dat de auto’s alleen maar vrijkomen tegen een borgsom van 80.000 $. Hoe kan dat nu in godsnaam weer. Volgens onze informatie kunnen we gewoon doorrijden bij de grens en is er zelfs geen Carnet de Passage nodig. Dit is vele keren gecontroleerd en bevestigd. Hoewel Piet denkt dat het een misverstand is verstuur ik onmiddellijk een email om al vast een bankgarantie voor te bereiden. Het is in NL al moeilijk om geld van de overheid terug te krijgen, als buitenlander in Mongolie kun je het helemaal schudden. Dus geen storting.

Als je nog kunt ademhalen nadat de band is omgord, dan zit hij te slok.

Ik trek mijn beste deel aan, compleet met hoed. De dames van de Engelse les leren mij hoe de zijden band omgedaan moet worden. Ook nu weer veel bewonderende blikken. Ik voldoe blijkbaar aan het Mongoolse schoonheidsideaal.

Atlanzul, wat bloem betekend in het Mongools, van Landbridge, verteld ons onomwonden dat er gestort moet worden. Ze ziet geen andere mogelijkheid en neemt verder geen inititiatief. We vragen naar haar baas Mr. Enkhuzvit. Die weet er alles van, maar wil er zich niet mee bemoeien. Volgens hem moeten we gewoon storten. We zeggen “No way”. Atlanzul herhaalt een paar maal “No way, no way”. Dan begint Enkhuzvit te bellen naar iemand die betrokken is geweest bij de Mongolie Challenge die vorig jaar vanuit NL georganiseerd is. Ik krijg Ada, een Nederlandse dame, aan de telefoon en die verteld dat er 2 mogelijkheden zijn: 3 maand van te voren een Mongools kenteken aanvragen en dan kun je zo de grens overrijden of een deposito storten van 20%. Deze regel hebben ze ingevoerd omdat in Mongolie alle oude gebruikte auto’s gedumpt werden die voor de gigantische luchtvervuiling zorgen. Heel helder en begrijpbaar.

Piet belt ondertussen met de Nederlandse Consul, die zijn medewerking toezegt.

Het is mij duidelijk dat de borgsom betaald moet worden en dat dit door Landbridge gebeuren moet. Zij zijn de enigen die het geld weer terug kunnen krijgen als de auto’s het land uit zijn. Maar Enkhuzvit wil dat niet omdat wij “No way” hebben gezegd. Ook begrijpbaar. Wat nu?

Piet wil het op de diplomatieke wijze oplossen. Mevrouw Ichtestek (wat zonnebloem betekend) wordt erbij gehaald en die zegt dat het misschien mogelijk is met een garantiebrief van de Nederlandse Ambassade.   

Ik vraag, bluffend om een doorbraak te creeren, aan Enkhuzvit wat hun bankrekeningnummer is zodat ik 80.000$ naar hen kan overmaken, want ik wil het in geen geval zelf aan de Mongoolse douane betalen. Dat begrijpt hij. Dan zegt hij dat Landbridge eventueel die betaling wel wil doen als er een garantie vanuit NL van Looze komt. Ik wil dat direct regelen, dan komen de auto’s vandaag vrij. Maar we gaan op de diplomatieke, politieke en bureaucratische toer op stap met een chauffeur en 2 bloemetjes.

Piet met zijn bloemvormige assistenten voor het lokale douane bastion.