Worstelen op het hoogste niveau

20120530 Donderdag Ulantbator 2

Ichgeteskesk of zoiets, hierna Zonnebloemptje, gelukkig getrouwd en moeder van 2 kinderen, begint onderaan in het Douanekantoor van de Lokale Douane van UB, terwijl het gebouw zeker 8 verdiepingen hoog is.

Zonnebloempje met alle knoopjes nog dicht. Klaar voor de aanval.

Ik denk: je moet maar direct naar de hoogste baas op de bovenste verdieping als ik al die loketjes en al die mensen en ambtenaren zie op de begane grond. Zonnebloempje ziet dat ook in en grist de papieren uit de handen van een verbouwereerde loketist en loopt naar de 2^e. Daar wacht ze even en dan doet ze de deur zelf maar open. De man is bezet en dat duurt haar te lang. Dan naar de 4^e naar de onderbaas. Ook daar duurt het haar te lang. Ze overlegd met Atzatlan en ze besluiten om toch maar direct naar de hoogste baas te gaan. Daar zie ik een foto hangen van de totale bemanning met de baas in het midden.

Met zo'n groot peloton douaniers kun je heel wat papier en vertraging produceren. Er is er niet een die durft te lachen.

De tweede van link is de grote baas.

Hoewel ik het eens ben met de doortastende aanpak vraag ik voor de zekerheid hoe ze de baas kent. Ze lacht een beetje.

Pjotr wijst Atlanzul aan wie ze moet bewerken. Alle middelen zijn toegestaan.

De deur zit op slot maar uit het naburige vertrek komt een onderknuppel. Ze vraagt hem of hij de auto’s vrij kan geven. Ik zie dat ze hem liefkozend over zijn elleboog streelt. De man blijft doen alsof hij haar niet kent. Dan zie ik dat ze met een soort van vanzelfsprekendheid het bovenste knoopje van haar blouse los doet. Het help echter niets: hij verwijst ons resoluut naar de hoogste baas.

Dit is een oude knorrepot die een boel gegrrrrr. Gessllllssslttkkssst kreten uitstoot. Zonnebloempje hangt bijna over hem heen en krijgt hem zover dat hij zegt als de Landelijke Douane dienst mij een brief zend dat ik de auto’s vrij moet geven dan doe ik dat. Volgens mij is het omhoogdelegeren, maar Atlaanzul legt fluisterend uit dat dit belangrijk is, want deze baas gaat dus niet meer dwarsliggen. De baas dicteert knorrende en slissend een korte tekst die de Ambasade zou moeten schrijven aan de Landelijke douanedienst.

De consul werkt mee en laat direct de tekst uit diepen. Het kost ons echter een uur om die 3 kilometer te overwinnen in de continue file van UB. Ik zie de tijd wegglijden. Het is al 16:00 en deze mensen gaan op tijd naar huis.