Mongoolse paardrijles

20120618 Tsetserleg Maandag

We nemen het ontbijt in het aangrenzend hotel, want die heeft WiFi en een full English breakfast. Tevens zijn ze wereldberoemd om hun worteltjestaart. Het is een “backpackershotel” met een prachtige menukaart en wandbord met alle lekkere dingen die ze verkopen. En ook nog alles in het Engels.

Er is helaas vandaag geen English breakfast, geen bacon with eggs enz. van de worteltjestaart hebben ze nog nooit gehoord. Dus weer brood met jam. WiFi is er wel, maar heel traag, zodat ons plan om de Weblog eens even snel bij te werken ook niet door gaat.

Fons regelt een tocht met paarden in de middag. Er moet een gids mee en daarvoor hebben we geen plaats in de auto’s. Bij het hotel valt mij het Russische busje op van de hoteleigenaar en binnen een mum van tijd hebben we de Mercedes geruild tegen de Rus. De hoteleigenaar glimt helemaal bij het idee dat hij vandaag met zijn vrouw de blitz kan maken in Tsetserleg.

het aftandse busje voor het gloednieuwe Star Hotel

Het busje zag er van buiten nog wel aardig uit, maar van binnen is het uitgewoond. Hoewel: het gecapitoneerde dak is een bezienswaardigheid.

Het provinciemuseum is in een voormalig Bhoedistisch klooster, dat gespaard is gebleven onder de vernietigingsdrang van de Sovjet communisten, omdat het al gedeeltelijk een museum was. Het zie er echt oud en authentiek uit. Tot onze verbijstering heeft de brandweer verordonneerd dat er brandmelders in moeten komen. Ze zijn bezig met de aanleg en het ziet er niet uit. Overal slordig aangelegde witte electriciteitsleidingen over de eeuwenoude donkerrood geschilderde balken. Ook vragen wij ons de zin van de brandmelding af. We hebben nergens een brandput of brandweer gezien.

het klooster van Tsetserleg

Het is de boeiendste collectie van Mongoolse gebruiksartikelen die we tot nu toe hebben gezien. Er staat een oude ger opgesteld. Een prachtige lichte constructie, die snel te verplaatsen is en toch een buitentemperatuur van min 40 kan doorstaan. Ook de naieve kunst die de 4 seizoenen in Mongolie uitbeeld spreekt ons zeer aan. Vol verbazing kijken we weer naar alle relequien en afbeeldingen van hooggeplaatste Bhoedistische leiders in het kloostergedeelte. Voor een levenswijze die zelfvervulling van het individu na streeft is er wel veel belangstelling voor BB-ers (Bekende Bhoedisten).

naieve Mongoolse kunst

In het deelover de moderne geschiedenis zien we weer tientallen foto’s en levensbeschrijvingen van Mongoolse leiders. De meesten met een hoge Sovjetpet op en vooral veel medailles. Ze hebben hier echt geen hekel aan hun voormalige Russische overheersers.

Onze Mongoolse gids spreekt geen woord over de grens en in het busje wijst ze slechts naar links of naar rechts. We komen met moeite de pas over en slaan af het weiland in. Het gezelschap vindt blijkbaar dat ik te langzaam rijdt. Even later weten ze ook waarom het dak gecapitonneerd is. De waardering voor de Russische bus daalt snel.

Bij de ger, waar de gids ook woont, staan slechts 2 paarden. We moeten wachten totdat een ander gezelschap terug is. In de ger krijgen we yakmelkthee aangeboden etc. Er is nog een bed vrij. Onder het glimlachende goedkeurende oog van moeders vlij ik mij daar op neder en val prompt in slaap.

Fons heeft niet zoveel geduld, dus wordt hij door de baas die een ernstig ingedeukt gezicht heeft, op een  onbereden paard gezet. We hebben van te voren uitgebreide schriftelijke instructie gekregen hoe we met die halfwilde temperamentvolle Mongoolse paarden om moeten gaan. Je mag ze alleen maar van links benaderen, er niet achter gaan staan, niet ritselen met kleding enz. Het gezicht van de Mongool spreekt boekdelen: zeker toch achter het paard gestaan. Het paard waar Fons op zit is nog niet aan het bit gewend en word door de Mongool via een lijn meegevoerd.
Voor Fons is dit allemaal geen probleem, want hij heeft toen hij zijn paardrijdende Clementine leerde kennen in een week 10 spoedlessen gehad om indruk op haar te maken.
Na geruime tijd komen de andere gasten terug. Het is een roodharig Amerikaan, die als vrijwilliger voor het Peacecorps een paar jaar in Mongolie is, met een paar kennissen. De gemaakte EO blijheid straalt van hem af, maar hij spreekt redelijk Mongools.

SPYR te paard

Het is een mooie tocht, waarbij Bram nu als dompteur voor het onbeleerde paard optreedt. Piet zijn paard lijkt meer op een ezel, want die wil niet of steeds een kant op die Piet weer niet wil. Maar als onze Mongool even fluit gehoorzaamd hij. De Mongool houdt alles goed in de gaten en zit bijna overdwars in het zadel. Ik heb een braaf paard, dat goed luistert. Maar die heeft een andere methode om mij duidelijk te maken dat hij niet van mij gediend is. Op een onbewaakt moment zakt hij opeens door alle knieen heen en gaat hij liggen. Ik verdenk de Mongool ervan dat hij weer even gefloten heeft, maar die zegt dat ik te groot voor het paard ben. Nou ja zeg.

Ik sla een andere toon aan tegen mijn paard en nu gaat hij in draf er vandoor. Gelukkig slaag ik erin om erop te blijven zitten. Fons vindt dat ik met mijn hoed en mijn rijstijl op de Canadese bereden politie lijk. Die laten het paard 3 stappen doen voordat ze weer terug in het zadel veren. Hij vindt dat een  heel bekakte manier van rijden.

Weer terug naar het WiFi hotel om onze lezertjes gerust te stellen dat we het hier heel gezellig met elkaar hebben.