Ada in haar ceremoniele deel |
allemaal een beetje dokter, vlak voor de ingreep |
Tot de onafhankelijkheid van Mongolie was dit een bruisende plek met grote kolenmijnen, cementfabrieken en steenfabrieken. Nu is het een desolaat landschap met ingestorte gebouwen, verroeste spoorrails, vuilnisbelten en zwerfhonden. Tussen dit alles in zijn talloze kleine tot zeer kleine kolenmijntjes onstaan, waar met primitieve middelen een matige kwaliteit steenkool uit de grond wordt gemarteld. Dankzij onze Mongoolse chauffeur kunnen we contact leggen met de werkers en kunnen we veilig rondkijken.
illegale mijnwerkers |
achterkant-van-de-maanlandschap |
Indrukwekkend wat die mensen met eenvoudige middelen nog voor elkaar krijgen!
Maar hoe ze op die plek kunnen overleven zullen we nooit kunnen begrijpen, veel dichter bij een inferno kom je niet.
Met de bus gaan we terug naar Ulaan Baatar, onderweg genietend van een verlate lunch met gedroogde vijgen en abrikozen.
's Avonds gaan we weer naar wat inmiddels ons stamrestaurant is geworden. Het is vandaag Moeder-kinddag in Mongolie: overal moeders met bloemen en kinderen in feestkelding en beladen met snoep. Een tegenvaller was alleen dat er op moeder-kinddag geen alcohol wordt geschonken...
Bram
alcoholvrije opa Anton op moeder-kinddag |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten